به گزارش عمار فیلم، نشست تجربه‌کاوی «سریال وضعیت زرد» از سلسله نشست‌های دوازدهمین دوره جشنواره مردمی فیلم عمار، با حضور مجید رستگار کارگردان و محمدرضا شهبازی نویسنده این سریال، در سینما فلسطین برگزار شد.
در ابتدا، محمدرضا شهبازی درخصوص روند تولید «سریال وضعیت زرد» اظهار داشت: باشگاه طنز انقلاب بعد از چند سال کار در حوزه متن به این توانمندی رسید که بتواند فیلمنامه طنز بنویسد و در ادامه مدرسه اندیشه و هنر پای کار آمد.
وی به همکاری با آقای عموزاده در این سریال اشاره کرد و گفت: آقای عموزاده خودش یک سیت‌کام‌خور حرفه‌ای است؛ او کار نگارش را شروع کرد. بن‌مایه اصلی کار این بود که قرار شد چیزی شبیه به دیگر کارهای طنز تولید نکنیم؛ تلاش شد شوخی‌ها روی رذالت افراد سوار نشود چون شوخی‌ها معمولا از ضعف‌های افراد عبور می‌کند.
در ادامه، رستگاری درخصوص کارگردانی و فضای کار گفت: برای اولین بار داشتیم ساختار متفاوتی را به‌لحاظ کارگردانی و ریتم شکل می‌دادیم. این ساختار در جلسات اولیه گفت‌وگوها به یک فرم ختم شد و بنا بر همان فرم شروع کردیم.
این کارگردان درباره انتخاب بازیگرها عنوان کرد: انتخاب چهار بازیگر اصلی که پیرنگ قصه را شامل می‌شدند کار سختی بود. در این بخش حضور آقای حامد بامروت‌نژاد باعث ورود بازیگران جوانی شد که سختی خنداندن مخاطب را رفع کرد و با چهار بازیگری که اصلا چهره نبودند کار را بستیم.
شهبازی در ادامه درخصوص انتخاب بازیگرها گفت: می‌شد به سراغ بازیگرها مطرح‌تری برویم اما بنا داشتیم ظرفیت‌های جدیدی به بازیگری طنز اضافه کنیم. باور غلط در ایران چنین است که هر طنز کم بازیگری را سیت‌کام می‌دانند، درحالی سیت‌کام همانند استنداپ‌کمدی است و بازی‌گرها می‌بایست اشخاصی باشند که قالب بازی‌گری طنز نگرفته باشند.

این نویسنده نسبت به زمان پخش سریال وضعیت زرد انتقاد کرد و گفت: سریال ما کلا ۱۳ شب پشت سرهم در یک ساعت بد پخش شد. تایم هر قسمت از کار ۲۵ دقیقه بود که اصلا فرصت همراه کردن مخاطب را نداشت. با چنین وضعیتی و بدون بازیگر مطرح ۷/۵ درصد از مخاطب تلویزیون سریال ما را دیدند که موفقیت‌آمیز بود.

به گزارش عمارفیلم، سیدمحمود رضوی، تهیه کننده سینما در کارگاه آموزشی «تهیه‌کنندگی» در حاشیه اکران‌های مرکزی دوازدهمین جشنواره مردمی فیلم عمار در سینمافلسطین در سخنانی خطاب به حاضران گفت: هدف اصلی من این است که بتوانیم به شناختی از یک تهیه‌کننده خوب برسیم.
وی با طرح سوال درباره اینکه «تهیه کننده کیست» و «آیا اگر از تهیه کننده پول بگیرند باز هم می‌تواند تهیه کننده بماند و کار را بسازد؟»، اظهار داشت: ما از تهیه‌کننده مطلوب حرف می‌زنیم. من به شخصه یک یا دو فیلم، آن هم فیلم‌های اولیه به طور کامل تهیه کردم، بقیه فیلم‌هایم را جذب سرمایه انجام دادم. برای ماقبل از پول، ایده و‌مولف بودن مهم است.
رضوی ادامه داد: روزی که من اولین کارم را در سال ۱۳۸۷ساختم، فکر می کردم تهیه کننده یعنی پدر. و پدر پروژه باید برای فرزندی که متولد می شود. هم پدری کند، هم بزرگتری کند،. هم پول تو جیبی دهد،. هم مدرسه و آینده‎‌اش را برایش انتخاب کند و وقتی که به سن آینده و بلوغش رسید و دامادش کرد آن وقت می‌تواند آن را رها کند. اما امروز می‌گویم تهیه‌کننده در مقام پدر هم خوب است اما فقط برای شروع خوب است اما آنچه درباره تهیه‌کننده مولف بودن گفته شد، در این مورد، دیگر این پدر بودن به درد نمی‌خورد.

وی تصریح کرد: خالق باید تشخیص دهد یک محصول که قرار است ساخته شود با ترکیب چه عناصر و عواملی موفق می‌ شود.
رضوی اظهار داشت: در سینمای ایران چند نوع تهیه‌کنندگی داریم، در نازل‌ترین نوع آن، تهیه کننده‌هایی داریم که صرفا کارت تهیه‌کنندگی‌شان را اجاره می‌دهند، بدون هیچ کار و نظارتی خاصی پول می گیرند و پروانه ساخت و نمایش می‌گیرند. در قرارداد هم ذکر می کنند هیچ مساله حقوقی را متوجه آنها نیست.
رضوی تاکید کرد: مطلوب من این است که یک نفر خودش یا یک صاحب ایده را با خود همراه کند از صفر تا ۱۰۰ پیش تولید، پس از تولید، تا جشنواره و اکران و حتی تا رساندن تا تلویزیون که آاخرین مرحله در عرضه است حضور داشته باشد؛ اما از این دست تهیه کننده‌ها به اندازه انگشتان دو دست هستند که همان‌ها هم پرکار نیستند.‌

تهیه کننده فیلم دهلیز در ادامه سخنانش عنوان کرد: اگر بخواهیم یک تهیه کننده خوب داشته باشیم. باید آرتیست باشد و در موارد مختلف به شناخت برسد. ایده خوب و روایتگر خوب و عوامل درست را تشخیص دهد که اینها همه نیازمند تجربه و کار است. تهیه کننده مطلوب کسی است که کمترین دخالت را داشته باشد ولی هدایت‌گر باشد.
وی با تایید این مسئله که مشکل سینمای ایران، در وهله اول فیلمنامه و بعد تهیه کنندگی است، تصریح کرد: مهم‌ترین مشکل شخص من، دخالت نهادهای حاکمیتی در تولید است و بابتش هم از سینما خداحافظی کردم. آنها به جای اینکه کمک کنند بیشتر مزاحمند. ببینید مثال بزنم ما در فیلم «رد خون» از یک‌ نهاد نظامی برای ادوات نظامی کمک می‌خواستم که این ادوات هم در نهاد دیگری موجود نبود، از آنها کمک خواستیم و آنها گفتند ما کجای فیلمنامه شما هستیم. ما جواب دادیم در این دو سکانس فلان آدم مهم شما که اسطوره شماست، حضور دارد. اینها گفتند باید کل فیلمنامه را بخوانیم و از روزی که فیلمنامه را دادیم تا روزی که اوکی دادند ۴۵ روز طول کشید. به زبان خوش هم اوکی ندادند.

در نشست دیگری، محمد مجیدپور درباره مستند زنان جبهه شمالی توضیح داد:‌ این مستند مربوط به زنان پشتیبان جنگ در شهر رودسر است. در رودسر هم مانند سراسر ایران همه بخش‌های مختلف برای مقابله با دشمن همکاری کردند.
این کارگردان با اشاره به تفاوت شخصیت‌های مستند زنان جبهه شمالی تصریح کرد: ویژگی خاص زنانی که در این روایت به آنان پرداخته می‌شود این است که تصمیم گرفتند کاری متفاوت کنند و به قول یکی از این خانم‌ها آنان خسته شدند از این که مربا درست کنند و یا کاری که همه انجام می‌دادند را انجام دهند.
سرپرست این زنان حاج خانم جنیدی مادر ۴ شهید و همسر امام جمعه رودسر بودند.
مجیدپور با تاکید بر کنشگری همسر امام جمعه رودسر یادآور شد: بعضی از همسران روحانیون و علما اساسا حضوری در بیرون از خانه ندارند اما خانم جنیدی این گونه نبودند؛ ایشان که بعدها مدیر حوزه علمیه خواهران شدند، به دلیل همراهی و رضایت همسرشان حاج آقای جنیدی فعالیت مهمی در بیرون از خانه و سازماندهی زنان پشتیبان جنگ داشتند.
این زنان که محوریت روایتشان در این مستند ماجراهای آشپزخانه‌ست،‌در مجموع یک گروه ۲۲۰ نفره بودند که تا انتهای جنگ به صورت منظم و گروهی و با یک سرپرست به مکانی تا به این اندازه نزدیک به خط مقدم می‌روند.
وی گفت:‌ … مشتاق شدم که راوی این زنان باشم و هرچه در این داستان جلو رفتم نکات جالب و جدیدی از این زنان دریافتم؛ این فیلم ساخته و تمام شده است اما گفت وگوی من با این خانم‌ها و لذت شناخت بیشتر این ماجرا همچنان ادامه دارد و مبنا بر این است که کتابی را در این راستا منتشر کنیم.
وی تصریح کرد:‌ مدتی قبل کتاب جنگ چهره‌ای زنانه ندارد از یک نویسنده روس سوتلانا آلکساندرونا الکسیویچ، ترجمه عبدالمجید احمدی را خوانده بودم و همیشه این دغدغه را داشتم که چرا زنان در ماجرای جنگ به درستی و حق روایت نمی شوند.